نقد و بررسی Imperator: Rome
پیش به سوی روم ولی با چه کیفیتی از روم، پیش به سوی سزار ولی با چه ویژگی هایی از سزار
تاریخ انتشار بازی: 25Apr, 2019
سازنده: Paradox Interactive
ناشر: Paradox Interactive
دانلود بازی: دانلود بازی Imperator: Rome
درباره ی روم مسائل قابل توجه ای وجود دارد. چه از نظر عملکرد نظامی که تمام اروپا را یکپارچه کرد و چه از لحاظ فرهنگی که تا به امروز میراثش به جای مانده، جمهوری و امپراطوری روم بسیاری را شگفت زده کرده است. ابعاد و پیچیدگی روم، آن را به موضوع و محیطی بی نظیر برای بازی های استراتژی تبدیل می کند. پس از مدت ها حال شرکت Paradox بالاخره از این دوره ی تاریخی استفاده کرده و یک گزینه ی دیگر به عنوان جایگزین برای دو بازی فوق العاده ی Total War : Rome به ما داده است.
هرچند در گذشته Paradox در بازی های خود از رمی ها استفاده کرده بوده، اما مدت ها بود که در بازی های مدرن خود به این دوره تاریخی توجه نکرده بوده است. Imperator از خیلی جهات بهترین بازنمود روم تا به امروز است که قسمت اعظم آن به لطف موتور بازی سازی بی عیب و نقص و بخشی دیگر به خاطر تجربه ی کاری تیم بازی سازی است. اما این دو موضوع دلیل بر بی نقص بودن این بازی نیست. این بازی بسیاری از اشتباهاتی را که به مدت یک دهه، گریبانگیر بازی های سبک Grand-Strategy شرکت Paradox هستند را تکرار می کند و تعدادی از سیاست های نادرستی که Stellaris را در چند سال اخیر به ویرانی کشانده، در پیش گرفته است.
نقشه و داستان بازی
بازی در سال 304 ق.م ( قبل از میلاد مسیح ) شروع می شود. دومین جنگ با Samnite ها ( نوعی از گلادیاتور ها با زرهی خاص ) به تازگی پایان یافته و جمهوری روم را در قوی ترین موضع حکومتی خود در شبه جزیره ی ایتالیا قرار داده است. با همسایگی Etruscan ها در شمال ، Samnite ها در جنوب و دور دست بودن حکومت های مصر ، کارتاژ ( Carthage ) و یونان ، بازی Imperator شرایط را برای یک تجربه ی جذاب سند باکس مهیا میکند.
نقشه بازی بسیار بزرگ است و از بریتانیا تا چین را در بر می گیرد. چین، ژاپن، روسیه، هند و اکثر آفریقا (( نواحی غیر قابل عبور )) از جمله مناطق خالی بازی هستند و واضح است که برای دی ال سی های آینده برنامه ریزی شده اند. مقیاس نقشه در ابتدا شما را بهت زده می کند. شما قادر به زوم کردن از یک پس زمینه ی بدون جزئیات و انتزاعیِ رنگارنگ تا یک نمای جلوی مفصل به همراه نمایی زودگذر از هر شهر و ارتش هستید. قابلیت زوم کردن بازی به طور شگفت آوری، محیط بازی را جذاب می کند. دریا، ابر ها و زمینه ی بازی به خوبی طراحی شده است. در مجموع طراحی و رنگ آمیزی محیط بازی بسیار جذاب و قدرتمند است.
مکانیک های بازی
مهم ترین نکته درباره ابعاد بازی این است که شما می توانید کشور خود را از بین صدها فکشن و کشور که در نقشه وجود دارند، از Ulutia ی ریز نقش در ایرلند گرفته تا امپراطوری عظیم سلوکیان ( Seleucid ) در آسیا انتخاب کنید. Imperator بهترین تلاش خود برای ساخت و نشان دادن تفاوت بین فرهنگ های مختلف انجام داده و سه نوع متفاوت از حکومت در بازی جمهوری به همراه مجلس سنا، پادشاهی و جوامع طایفه ای را ارائه می کند. نوع زندگی مردم، طرز فکر جامعه و طبقه بندی سرباز ها مطابق منابع تاریخی است. حتی وقایع تاریخی در روند بازی تاثیر داده شده اند: مثلا Maurya در حال مذاکره در حین جنگ با سلوکیان است، در حالی که ایالت های یونان در اثر مرگ اسکندر در جنگ های Diadochi با یک دیگر درگیر هستند.
همانطور که انتظار می رفت، بازیکنان در صورتی که کشورهای دیگر بازی را انتخاب کنند چندان در بازی موثر نخواهند بود و سازنده ی بازی به طور واضح بر کشور روم و همسایه های دیوار به دیوارش و روابط آن ها تمرکز کرده است. به نظر می رسد خیلی از این موارد زمینه ساز دی ال سی ها و گسترش دهنده های بزرگ بعدی است. بازی در بسیاری از مواقع آن جذابیت مورد نیاز را ندارد. به رغم این که با سناتور ها سر و کله میزنید و دائما با پاپ آپ ( Pop-up ) های شخصیت های مختلف به توپ بسته می شوید، Imperator نتوانسته حس و حال جامعه ی روم را به خوبی منتقل کند. مکانیک های بازی خوب پیاده سازی شده اند اما ویژگی های روم می توانست بهتر ساخته و پیاده سازی شود. مثلا در جایی که باید با سناتور های رومی بحث و مشاجره کنید، یا وقتی که برای محبوبیت Ceasar و Ciccero در حال دسیسه چینی بودم بازی نمی تواند حس و حال این شرایط را به خوبی منتقل کند.
UI بازی
تعدادی از مشکلات بازی، به دلیل ضعف های بخش تعاملات بازی است که بر تجربه بازی اثر منفی گذاشته است. برخی زمان ها بازی یک اونت را بدون هیچ دلیلی رد یا قبول می کند. به عنوان یک کنسول، بازیکن می تواند دستور تبعید یا بازداشت هر فردی (خواه با تایید مجلس سنا یا با اعمال مستبدانه، که ممکن است سرپیچی شده یا متوقف شوند) را بدهد ولی نمی تواند به یکی از دوستانش کمک کند تا ازدواج کند. به عنوان یک ژنرال، بازیکن بازی را با ارتش هایی که در استان Latium مستقر هستند آغاز می کند. بازیکن می تواند آزادانه تمام سپاه خود را به سمت روم بفرستد، موضوعی که باعث می شود هیچ وقت با Rubicon روبرو نشود. این بازی است که روم را از لحاظ تاریخی همان گونه که در تاریخ بود نشان می دهد و یک تجربه تاریخی را منقل می کند، اما مدل و مکانیک های ساخته شده آن بی روح است.
دلیل این موضوع که بازی به اندازه کافی سرگرم کننده نیست، تا حدی مربوط به ساز و کار های پیچیده ی بازی است. شما چندین مقیاس برای National Power ( قدرت ملی ) دارید. از اندازه ی خزانه و Stability ( پایداری ) گرفته تا Oratory Power ( قدرت نهاد های مذهبی ) و هر چیز دیگری که مربوط به این موارد هستند. بعضی از آن ها بسیار با اهمیت هستند، در حالی که بقیه عملا بی استفاده اند. غیرمنطقی نیست که احساس کنیم با توان مالی و تیم حرفه ای که Imprerator در اختیار دارد، کار های بیشتری می توانست انجام گیرد.
مشکلات بازی
با این همه، یکی از بزرگترین مشکلات بازی، معضل قدیمی Stellaris و شکست بزرگ Paradox در آن بازی، یعنی دیپلماسی است. در کنار دیگر مشکلات بازی، سازنده ی سوئدی علاقه ای بیش از اندازه و غیر واقعی به Casus Belli ( عمل خصمانه ای که منجر به جنگ بشود ) دارد. این مورد را به زور، چه منطقی باشد چه نه، در تمام بازی هایشان قرارمی دهند. همانطور حرف زدن با میوه ها غیرمنطقی است، Casus Belli هم اینجا با عقل جور در نمی آید. روم باستان در زمانی جریان داشت که اینترنت نبود. حکومت ها اکثرا با اعتبار افراد رهبری می شد و قدرت یک شخص مردم را متقاعد می کرد؛ مثلا بازیکن برای تصاحب Thracia به دلیلی که از نظر بین المللی تایید شده باشد احتیاج ندارد، بازیکن میخواهد که این کار را انجام دهد و همین موضوع که مردم مواقع بازیکن باشند کافی است.
روابط بین حکومت ها هم به طرز عجیبی محدود است. بازی ایده ای جالب برای جدا کردن ملیت ها بر اساس اندازه ی آن ها دارد که منجر به تشکیل حکومت های محلی، منطقه ای و حکومت های بزرگ شده است. اما سیستم دیپلماسی ناقص بازی، مانع برخی از روابط بین حکومت ها و ایجاد اتحاد می شود. همانند بازی Stellaris محدودیت ها و عوامل زیادی در ایجاد و یا قطع روابط در بازی وجو دارند. این قوانین اساسا بازیکن را برای حل و فصل مشکلات مجبور به جنگیدن می کند درحالی که اگر این بخش به خوبی ساخته شده بود، با راه های جذاب تر دیپلماتیک هم می توانست به نتیجه برسد.
در طرف دیگر، روابط بین افراد نیز به طرز عجیبی نا متعادل است. شما می توانید با افراد خاصی با اندکی گفت و گو دوست شوید که سلسله ای از حوادث را به صورت Pop-up ایجاد می کند. در بسیاری موارد، دوست شدن با اشخاص غیر ممکن است، مگر آن که نصف اعتبار و ثروت خزانه ی خود را خرج کنید. درنتیجه نه تنها میل شما به شروع روابط دوستانه کم می شود، بلکه تمام منابع شما در برابر یک هوش مصنوعی بی وفا که در هر حال خواسته ی شما رد می کند، هدر می رود. بدتر از همه، داشتن دوست هیچ تاثیر خاصی در بازی ندارد و تاثیر بزرگی نمی تواند در بازی شما بگذارد.
Imperator بازی بسیار بزرگی است، چه از لحاظ ابعاد، چه از لحاظ عمق، و آپدیت های Paradox این امید را می دهند که
اگر نه همه مشکلا، ولی اکثر مشکلات رفع بزودی می شوند. در حال حاضر بازی حس یک بازی نیمه تمام را دارد. اما بازی کیفیت لازمه و همچنین پتانسیل تبدیل شدن به یک بازی عالی را دارد، موضوعی که در دستان Paradox قرار دارد تا از این فرصت استفاده کند.
نقاط ضعف و قوت
نقشه ی زیبا
دوربین با مقیاس قابل تغییر ( زوم کردن خیلی زیاد )
تعداد زیادی از فکشن ها، شهر ها و شخصیت ها
آغاز کردن با شیوه ی کلاسیک Paradox، چیز های خیلی زیادی برای انجام دادن وجود دارد، و حتی چیزهای بیشتر در زمان توسعه ی بازی اضافه می شوند
تمرکز بر روی تعامل شخصیت ها که بسیاری از خصوصیت های آن به سرعت می تواند خیال پردازانه شود
نبود جذابیت که بازی را در هر صورت تخیلی کرده است
در حالی که عمیق و پیچیده است، کاملا جذاب و درگیر کننده نیست
نمرات
گیم پلی - 7
گرافیک - 8
کمپین - 8
موسیقی - 7
7.5
نمره کل
یک بازی با تمام ویژگی های Paradox، هم خوب هم بد. تمام مشخصه های یک بازی خوب را دارد و من از تماشای پیشرفت آن در طول زمان هیجان زده ام.
