نقد و بررسی Command & Conquer 4: Tiberian Twilight

اگر تکامل چیزی به ما آموخته باشد این است که دلیل اصلی بقا، توانایی در سازگاری با محیط است. این یک اصل اساسی است که همه چیز را احاطه کرده است و بازی‌های ویدویی از این قاعده مستثنی نیستن. برای یک سری بزرگ و ماندگار مانند Command & Conquer سازگاری خصوصا در ژانر استراتژی بسیار مهم است. اکنون بیایید نگاهی داشته باشیم به آخرین عنوان منتشر شده از حماسه Tiberian که تحت نام Tiberian Twilight منتشر شد.

هر چند که افراد قدیمی‌استودیو وستوود لایق احترام هستند اما از همان ابتدا مشخص بود که Tiberian Twilight تفاوت‌های زیادی دارد. این عنوان بعضی‌ها را فریب داد، خیلی‌ها را شوکه کرد و کلی حاشیه برای خود ایجاد کرد. تفاوت اصلی این بود که هیچ نوعی از پایگاه ثابت وجود نداشت و به جای پایگاه‌ها، شما باید از بین سه “کلاس” مختلف از وسایل نقلیه فرماندهی متحرک یکی را که شامل حمله، دفاع و پشتیبانی بود انتخاب می‌کردید. هر کلاس سبک و واحد مخصوص به خود را داشت و هر کدام استراتژی‌های مختلف و روش‌های مختلف حمله را ارائه می‌دادند.

نکته جالب این است که، این سبک جدید بازی در واقع کاملاً مناسب داستان بازی است: جهانی را تصور کنید که در یک “عفونت” کشنده (Tiberian) غوطه ور شده و برای انسان بسیار کشنده است و تهدید بزرگی برای نسل بشر است، در همچین موقعیتی شما راهی جز به خدمت گرفتن پایگاه‌های متحرک فرماندهی نخواهید داشت و این جهانی است که Tiberian Twilight در آن جریان دارد.

صرفاً از نظر گیم پلی، مطمئناً جالب است. هر کلاس نقاط قوت و ضعف خاص خود را دارد، اما برخی از آنها چنان واضح و آشکار هستند که یک انتخاب اشتباه کلاس در لحظه نامناسب می‌تواند دردسر ایجاد کند و یا فقط اوضاع را بسیار سخت تر کند. شما توانایی تغییر کلاس در طول نبرد را دارید، که این باعث شده اون انعطاف پذیری مورد نیاز را به طور کلی تجربه کنید. دقیقاً مانند Dawn of War یا Company of Heroes، گیم پلی بازی اکنون تنها به تصرف محدود‌های مشخص شده محدود شده، هر چند گزینه نابودی کامل حریف همیشه روی میز خواهد بود.

هیچ جمع آوری منابعی دیگر وجود ندارد و تنها محدودیت جمعیت و یکسری امتیازها برای آپگرید کردن وجود دارد. همچنین کلاس Support قابلیتی تحت عنوان “Powers” دارد که برای آن نیاز به امتیاز دارید که بعد استفاده دوباره در یک مدت کوتاه قابل استفاده خواهد بود. متاسفانه با توجه به ماهیت این بازی می‌توان پی برد که سازندگان بازی نه تنها از عنوان‌های پیشین الگو برداری نکرده اند و سعی بر ایجاد گیم پلی بهتری نکردند، بلکه حتی در طول ساخت این بازی به نظرات کاربران هم اهمیتی نداده اند.

یک بازی استراتژیک بدون میکرو-منیج کردن یعنی هیچ، و ما نبود این موضوع در بازی را مدیون واحدهای آن هستیم. صرف نظر از محدودیت خنده دار ساخت واحدها در بازی، مکانیک انتخاب و ساخت واحدها مثل سنگ-کاعذ-قیچی است، نیروی اشتباه بسازید خیلی سریع از بین می‌رود. این بازی در واقع به یک نوع تمرین مغز تبدیل شده که در آن فقط باید به یاد بیاورید که چه چیزی چه چیزی را می‌زند.

یکی دیگر از تغییرهای عجیب و غریب بازی بخش آنلاین آن و سیستم پیشرفت بازیکن است، هر چند که سالهاست بخش آنلاین آن به کلی مرده است اما با این حال بیایید نگاهی به آن داشته باشیم. چه در بخش تک نفره بازی کنید و چه در بخش آنلاین، پیشرفت برای شما ثبت می‌شود. در طول بازی شما تجربه کسب می‌کنید و از این تجربه‌ها می‌توانید برای ارتقای سطح هر کدام از کلاس‌ها استفاده کنید. با ارتقا دادن، سطح بالاتری از فن آوری‌ها و بروزرسانی‌ها باز می‌شود و این‌ها را می‌توان هم در بخش تک نفره و هم چند نفره استفاده کرد. این موضوع باعث ایجاد یک عدم تعادل بزرگی بین بازیکنان قدیمی‌و جدید شده بود، هر چند که این موضوع دیگر اهمیت ندارد و نکته جالب اینکه بعد از گذشت این همه سال، هرگز این مشکل را برطرف نکردند.

چیزی که ممکن است باعث شود طرفداران سر سخت سری C&C این بازی را تجربه کنند داستان آن است، اگر بشه بهش گفت داستان البته. بخشهای آغازین نوعی سقوط اخلاقی را نشان می‌دهد که ما قبلاً بارها در بازیهای استراتژیک مشاهده کرده ایم. از دید یک طرفدار سرسخت که با داستان عنوان‌های پیشین به خوبی آشنایی دارد ممکن است همه چیز متفاوت به نظر برسد، اما از نگاه یک بازیکن عادی، ابتدای کار کمی‌عجولانه است. به شما سه ماموریت سریع داده می‌شود تا به سبک جدید بازی عادت کنید و سپس انتظار می‌رود که بر اساس احساسات  و اخلاقیات تصمیم بگیرید که کدام طرف را انتخاب کنید. نه تنها این، بلکه به نظر می‌رسد این بار نیز شما یک همسر دارید، همه ما قطعا احساسات داریم، اما احساس خشمگین شدن از مرگ همسر خیالی که فقط نیم ساعت میشناسیم سخت است.

با این وجود، از همان ابتدا همه چیز ناخوشایند است، هر طرف را انتخاب کنید گیر می‌افتید و به آرامی‌شروع می‌کنید به پاسخ سوالاتی که از همان ابتدای Command & Conquer اورجینال ذهن شما را درگیر کرده است، مثلا اینکه Kane کی هست؟ (هر چند کی که Kane رو نشناسه). پایان کار کمی‌شبیه به Deus Ex بود و احتمالاً بسیاری از این پایان احساس نارضایتی کردند، اما متاسفانه این پایان است و این همان چیزی است که به ما قول داده شده بود. طبیعتاً این پایان همه چیز نیست و سری ای با این همه معما قطعا پایان واقعی ندارد و شاید در آینده شاهد عنوانی دیگر از این سری، با حضور مبحوب دلها Joseph D. Kucan در نقش Kane باشیم که در سال گذشته بخاطر بازسازی Command & Conquer با طرفداران صحبت کرد و همچنین با حضور دوبارش در این بازسازی خیلی‌ها را خوشحال کرد.

در آخر، با توجه به علاقه بسیاری که به سبک استراتژیک دارم و همچنین خاطراتی که این سری برای بسیاری از ما رقم زده است. این بازی را به گونه ای یک توهین به تمام طرفداران قدیمی‌این سری تلقی می‌کنم. سال 2010 زمان بسیار خوبی برای ساخت دنباله این سری بود اما آیا عناوین جدیدی بر اساس آن ساخته خواهد شد؟ با گذشت حدود 11 سال از انتشار این عنوان قطعا می‌توان گفت که خیر، اگر من این نقد را در همان سال هم منتشر می‌کردم با اطمینان می‌گفتم که خیر چرا که سبک این بازی یک سبک فوق العاده افتضاح و فاجعه بود که حتی دیگر نباید راجب آن صحبتی کنند. در نهایت اینکه اگر از طرفداران قدیمی‌و سرسخت هستید و به داستان این سری اهمیت میدید، پیشنهاد می‌کنم که آن را تجربه کنید هر چند که با عذاب همراه خواهد بود، اما اگر یک طرفدار عادی از این سری هستید، پیشنهاد می‌کنم که اگر زندگی خوب و شادی دارید اصلا به سمت این بازی نرید….

نقاط ضعف و قوت

طراحی خوب واحدها
گرافیک مناسب

گیم پلی فوق العاده ضعیف
داستان ضعیف
طراحی ضعیف نقاط ضعف و قوت واحدها
عدم تعادل در بخش آنلاین بین بازیکنان
خیانت به بازی‌های پیشین
نبود سیستم جمع آوری منابع به لطف گیم پلی جدید