ما اکنون در دوراه ای هستیم که بازی ها بر اساس اقتباس ساخته می شوند. اکنون صنعت بازی سازی در حال دور شدن از سیستمی است که با تعریف یک ژانر مشخص و یک نقشه فکری یکسان بازی ها ساخته می شدند و این سیستم برای چند نسل پیش است، اکنون سازندگان نسبت به مکانیک بازی ها فکر بازتری پیدا کرده اند. از بازی Terminator: Resistance که درنده بودن ترمیناتور را به بهترین شکل نشان دادند تا تکامل بیشتر این نحوه بازی سازی در Dragon Ball Z: Zakarot که به این صورت بود که قسمت به قسمت مراحل بیشتری برای این بازی جهان باز معرفی می شد. اینطور به نظر می رسد که سازندگان نیاز گیمر ها را به خوبی درک می کنند و مکانیک بازی ها را با اقتباس از رسانه ها وفق می دهند به شکلی که تقریبا ساختاری مشابه با همان رسانه تولید می کنند. مشخصا قالب بازی ها کاملا ایده آل و متناسب نیستند اما سازندگان وقت بیشتری را صرف این موضوع کرده اند و به مرور زمان شاهد گیم پلی های بهتری خواهیم بود. وقتی بازیکن بازی Peaky Blinders: Mastermind را شروع می کند، فکر نمی کند که سریالی مانند Peaky Blinders بتواند به بازی تبدیل شود. در هر صورت ساختاری بازی به شکلی نیست که فکر می کنید.
حقه ای کوچک در نقشه عظیم تامی
این بازی داستان قبل از فصل اول مجموعه تلوزیونی را روایت می کند که چگونگی تعامل Peaky Blinders با گروه های گنگستری دیگر و پلیس ها بعد از دزدیدن بطری شامپاین از خانواده گیلروی ها را نشان می دهد. با قتل و خیانت و همه این مسائل، همه این ها بستگی به تامی و گروه Peaky Blinders دارد تا واقعیت را بفهمند و از جنگ گنگستری جلوگیری کنند. این بازی برای کسانی ساخته شده که شخصیت های فیلم را دوست دارند و آن ها را می شناسند، پس بازیکن باید اول یک یا دو فصل از سریال را ببیند قبل از اینکه این بازی را آغاز کند.
این بازی از کارکتر های فیلم و ویژگی های آن ها استفاده می کند، ولی از بازیگران فیلم استفاده نکرده است. در واقع شما اینجا چیزی از استعداد کیلیان مورفی یا هلن مک روری نمی بینید. فقط شباهت ظاهری این بازیگران استفاده شده است. این مشکل بزرگی نیست اما قطعا جزء یکی از ضعف های بازی محسوب می شود که بودن آن میتوانست بازی را به مجموعه تلوزیونی نزدیک تر کند. داستان بازی با اینکه حالت تعاملی دارد اما فراموش می شود. با اینکه زمان گیم پلی بازی کوتاه است اما بازیکن نمی تواند لحظه های داستان را به طور کامل تعریف کند. یک مورد دیگر انتخاب موسیقی عجیب برای بازی است! با اینکه بازی داستان پس از اتفاقات جنگ بزرگ را روایت می کند، با این حال موسیقی راک به همراه گیتار الکتریکی بیشتر از آن چه انتظار دارید پخش می شود. این موسیقی بیشتر حس یک تبلیغ برای بازی ورزشی را به بازیکن می دهد تا یک بازی با مدل پازل و جرم و مخفی کاری. در حالیکه که موسیقی متن بازی با آهنگسازی سریال هم خوانی دارد، اگر بازیکن سریال را ندیده باشد کمی دچار بی نظمی فکری خواهد شد.
حاضر، آماده، حرکت!
توضیح مکانیک بازی کمی مشکل است. این بازی که در ژانر پازل/ماجراجویی/مخفی کاری قرار دارد شما باید یک سری ماموریت های مشخص را در هر مرحله در زمان مشخص انجام دهید. این ماموریت های باید توسط تمام افراد گروهی که انتخاب می کنید انجام شود. اما این بازی حالت زمان گذرا ندارد یعنی شما می توانید زمان را به عقب برگردانید تا شخصیت دیگری را هم کنترل کنید. هر عضوی از خانواده ویژگی های خاص خود را دارد، از رشوه دادن تا مشت های مرگبار. برای مثال شما می توانید از آدا برای پرت کردن حواس پلیس ها استفاده کنید تا همزمان از فین برای دزدیدن کلید قفل ها کمک بگیرید. این بازی یک ویژگی جالب دارد و آن این است که هوش مصنوعی بازی تمام حرکات کارکتر ها را ثبت می کند. به این شکل که شما احساس می کنید در حال کار کردن با یک نرم افزار ویرایش فیلم و عکس کار هستید، که می توانید ببینید هر عضو گروه در حال انجام چه کاری است و چقدر این کار طول می کشد.
اگر فردی از اعضای گروه توسط گروه گنگستری دیگر یا پلیس دستگیر شود، شما می توانید با به عقب برگرداندن زمان اشتباهات خود را جبران کنید. در حالی که فکر می کنید راه مختلف زیادی برای انجام کارها وجود دارد، برای اکثر مشکلات وقتی بازی پیچیده تر می شود یک راه حل مشخص وجود دارد. در عوض تمرکز بازیکن باید بیشتر بر روی سرعت انجام مرحله باشد. شاید این نکته عجیب باشد برای بازی که شما می توانید به عقب برگردید و اشتباهات خود را درست کنید، اما به این سادگی هم نیست که بازیکن بتواند به اندازه کافی و به سرعت راه حلی کارآمد پیدا کند. تمام کردن یک مرحله سخت نیست بخاطر اینکه اکثر راه حل ها شما را در مرحله به پیش می برد. اما تمام کردن مرحله با سرعت بیشتر در حالی که هیچ کدام از شخصیت ها دستگیر نشوند و همه وسایل مخفی بازی پیدا شوند تنها راهی است که می توانید حداکثر امتیاز را بدست آورید.
از همان اول موفقیت با شما همراه نیست!
این بازی بیشتر درباره مدیریت در مقیاس کوچک است. شما باید با تمام کارکتر های عضو تیم خود بازی کنید تا بتوانید در زمان مشخص و با کمک قابلیت های هرکدام مرحله را به پایان برسانید. در عمل اینطور به نظر می رسد که بازیکن یک مرحله را بار ها و بار ها بازی می کند. مشکل این سیستم بازی به این شکل است که بازیکن بعد از انجام یک کار تازه متوجه می شود برای چه این عمل انجام گرفته و این سیستم خوشایند نیست. بازیکن دائم در حال به عقب برگشتن خواهد بود تا کار شخصیت دیگر را در مدتی که آن را انتخاب نکرده بود اصلاح کند، و این کار ارزش گذشتن وقت کلی بازی را ندارد. چالش و فشار خاصی در مسیر بازی وجود ندارد، فقط یک سری آزمون و خطا صورت می گیرد که وقتی فرد بیشتر بازی را پیش می برد این سیستم کمی ناخوشایند خواهد بود. بازیکن حس می کند فردی است که نقشه های دقیقی می کشد اما هیچ وقت به حس یک مغز متفکر بودن نخواهد رسید.
این بازی حدودا 4 الی 5 ساعت طول می کشد تا بازیکن به مرحله نهایی آن برسد پس نباید انتظار بازی بسیار طوﻻنی از آن داشت. گیم پلی بازی طوری افت می کند که فرد ترغیب نمی شود که دوباره بازی را از اول انجام دهد همچنین امکان دارد بازیکن اصلا به داستان بازی که چطور معما ها حل شدند نگاه نکند. بازی Peaky Blinders: Mastermind یک تراژدی بزرگ است. حتی با وجود اینکه شیوه حل معما ها به شکل رمان اصلی می باشد، ولی بازی کردن آن تقریبا اتلاف وقت است.
نقاط ضعف و قوت
مکانیک متفاوت
پازلی با راه حل های مختلف
حالت مدیریت شخصیت ها افت زیادی می کند
داستان متوسط
پازل های نه چندان چالش برانگیز
حذف شدن سیو بازی در پایان تمام مراحل
نمرات
گیم پلی - 5
گرافیک - 4.5
داستان - 5
موسیقی - 4.5
4.8
نمره کل
درحالیکه این بازی استایل مخصوص به خود را در بازی های ژانر پازل دارد و بسیار نزدیک به رمان اصلی Peaky Blinders است، اما به اندازه کافی بازیکن را درگیر نمی کند. زمان هایی در بازی وجود دارد که حل کردن مشکل به بازیکن حس یک نقشه کش دقیق را می دهد. ولی بازی به شکلی نیست که بازیکن ترغیب شود دوباره برای بهتر شدن بازی را از اول شروع کند. این بازی بیشتر برای کسانی پیشنهاد می شود که طرفدار مجموعه Peaky Blinders هستند و به دنبال یک بازی پازل متوسط هستند که بتوان شخصیت های بازی را کنترل کرد.
