همه ما با بازی Doom آشنا هستیم و عده‌ای از گیمرها نیز ممکن است بدانند که این بازی چطور توانست شکل و شمایل بازی‌های شووتر را تغییر دهد و به چیزی تبدیل کند که امروزه با آن سر و کار داریم. با این حال، برخی بازی‌ها مانند Exophobia هستند که ترجیح می‌دهند از آن تغییرات و پیشرفت‌های گرافیکی و گیم پلی هر نسل فاصله بگیرند و به همان سبک و سیاقی بچسبند که دهه 90 بود. بازی Exophobia عنوانی است که روی حفظ آن ویژگی‌های بازی‌های قدیمی این سبک دارد، اما آیا آن‌ها همچنان برای بازیکنان امروزی هم جذاب هستند؟
در جواب، باید گفت که بازی Exophobia تقریبا به شکل بیش از حدی از این مسئله بهره برده و از نظر من، آن را تا مرحله سو استفاده و راحت کردن کار خودش برده است. بازی جذاب است و خب از آنجایی که این بازی را تنها یک نفر ساخته، قصد انتقاد بسیار شدید الحنی را ندارم، اما خود سازنده گفته بود که می‌خواهید بازی را وفادار به عناوین رترو کلاسیک بسازد، اما آیا این برای طرفداران بود، یا صرفا تنبلی خودش که قصد ساخت بازی پیچیده‌ای نداشت؟ در این نقد و بررسی از استراتژیک کلاب، می‌خواهیم نگاهی به بازی رترو شووتر Exophobia داشته باشیم.
سادگی خوب است، اما نه دیگر اینقدر!
شما خیلی زود خودتان را در فضاپیمایی می‌بینید که در سیاره‌ای سقوط کرده و تنها خدمه زنده مانده، خود شما هستید. پس از آن هم باید خودتان با اینور و آنور رفتن، ماموریتتان را بفهمید. مراحل بازی خالی خالی است، حتی از بازی‌های کلاسیک آن موقع هم خالی‌تر است. شما به سختی می‌توانید تفاوت هر مکان را حدس بزنید و به ندرت پیش می‌آید که جای متفاوتی ببینید. داستان خود بازی از طریق فایل‌های مختلف در طول بازی به دست می‌آید که می‌توانید از طریق آن‌ها به اینکه چه بلایی سر فضاپیما شما آمد و در کجا هستید، پی ببرید.
تقریبا همه چیز در محیط بازی شبیه به هم است. در کنار آن، خود بازی هم گیم‌پلی خیلی ساده‌ای دارد. تنها کاری که باید بکنید، جاخالی دادن‌های بسیار زیاد و سٌر خوردن‌های فراوان است. هنگام مبارزه با دشمنان، حیاتی است که مدام در حرکت باشید. در کنار این‌ها، تنوع اسلحه هم اصلا وجود ندارد. شما کلا در طول بازی یک اسلحه دارید که در جاهای مشخصی از نقشه بازی، می‌توانید آن را ارتقا دهید، ارتقا آن هم صرفا برای این است که بتوانید وارد جاهایی از نقشه بشوید که بدون ارتقا، توانایی ورود به آن‌ها را ندارید.
نقشه بازی یک هزارتوی اعصاب خٌرد کن است
بازی به جای آنکه یک مجموعه مراحل خطی داشته باشد، صرفا یک نقشه خیلی بزرگ است که شما باید مدام در حال گشت و گذار در آن باشید و بعضی اوقات حتی به نقاطی که قبلا بودید برگردید. این خلاقیت سازنده را نشان می‌دهد، اما این تغییر کوچک صرفا ممکن است باعث شود که بازی کلافه‌تان کند، زیرا گم شدن در نقشه این بازی، از آن چیزی که فکر می‌کنید راحت‌تر است. این البته بیشتر به خود سبک هنری و گرافیکی بازی برمی‌گردد که به شدت به آن حالت قدیمی دهه 90 وفادار مانده و همه چیز در آن به شدت شبیه به هم است. چقدر خوب می‌شد که سازنده، سعی می‌کرد نقشه را طوری بسازد که اینقدر همه جای آن، شبیه به هم نباشد.
به طور خلاصه، نقشه بازی و محیط اطراف آن اصلا زنده و پویا نیست و صرفا یک هزارتوی روی مخ است که حتی اگر نخواهید هم در آن گم می‌شوید. در بازی یک MiniMap هم گنجانده شده که از طریق آن می‌توانید قشه بازی و اینکه کجا هستید و کجاها را طی کرده‌اید را ببینید. با این حال، فقط برای مدت کوتاهی می‌توانید نقشه را ببینید، زیرا شارژش تمام می‌شود و باید در بازی بگردید دنبال جاهایی که بتوانید با آن نقشه را شارژ کنید. به غیر از این، هر بار که بمیرید، تمام جاهایی که قبلا در آن‌ها بودید حذف می‌شود و دیگر نمی‌توانید بفهمید که قبلا کجا بودید. تمام این موارد به جای جذابیت بخشیدن به بازی و خاص کردن آن، صرقا آن را برای من بازیکن پیچیده و رو مخ کرده است. این نکته را اشاره کنم که بازی شامل سه Level نقشه می‌شود. هر لول دیزان خودش را دارد، اما در هر سه دقیقا همان مشکل شبیه بودن همه چیز بهم مشهود است.
موسیقی‌متن بازی قابل قبول است، اما گرافیک بازی…
گرافیک بازی دقیقا همان چیزی است که در تصاویر می‌بینید، اما شاید بسیار بدتر. بدتر از این نظر که به شدت پیکسلی است و ممکن است که دلتان را بزند. سازنده البته عنوان کرده که این بازی کاملا شبیه به همان عناوین کلاسیک دهه 90 است، به همین دلیل زیاد نمی‌توان چیزی گفت. دشمنان بازی هم از نظر گرافیکی پیکسلی، اما خاص هستند. برای کشتن هر کدام باید روش خاصی را به کار ببرید. از آنجایی که در طول بازی قدرت شلیک اسلحه‌تان تغییر خاصی نمی‌کند، دیگری با دشمنان ممکن است در ادامه به شدت چالش‌برانگیز شود. موسیقی متن بازی هم ساده، اما قابل قبول است. می‌شود که در حد و اندازه یک بازی رترو است که توسط یک سازنده مستقل ساخته شده است.
جمعبندی
بازی Exophobia یک عنوان رترو کاملا کلاسیک و وفادار به عناوین قدیمی این سبک است که حرف خاصی برای گفتن ندارد. ضعف بازی از نظر طراحی محیط، نقشه بزرگ و گمراه‌کننده، نبود تنوع اسلحه و به طور کلی سادگی بیش از حد آن، به وضوع به چشم می‌آید و واقعا نمی‌توان به راحتی از آن چشم‌پوشی کرد. اگر از طرفداران سرسخت عناوین رترو کلاسیک هستید، بازی Exophobia ممکن است برایتان جذاب باشد، اما اگر می‌خواهید برای اولین بار سبک رترو را تجربه کنید، عنوان Exophobia را اصلا پیشنهاد نمی‌کند.
نقاط ضعف و قوت
نسبتا چالش‌برانگیز بودن بازی
تنوع خوب دشمنان
وجود سه نقشه مختلف
موسیقی‌متن قابل قبول
تلاش سازنده برای خلاقیت در ساخت بازی
عدم وجود سلاح‌های مختلف
به شدت شبیه بودن تمام محیط بازی
به راحتی می‌توانید در نقشه بازی گم شوید
گیم‌پلی بازی بیش از حد ساده است
نیاز به شارژ کردن نقشه و ریست شدن آن می‌تواند شما را کلافه کند
گرافیک بازی و طراحی محیطی آن می‌تواند دل شما را بزند
نمرات
گیم پلی - 5
گرافیک - 4.5
داستان و مراحل - 4
موسیقی - 6.3
5
نمره کل
بازی Exophobia یک عنوان رترو کاملا کلاسیک و وفادار به عناوین قدیمی این سبک است که حرف خاصی برای گفتن ندارد. ضعف بازی از نظر طراحی محیط، نقشه بزرگ و گمراه‌کننده، نبود تنوع اسلحه و به طور کلی سادگی بیش از حد آن، به وضوع به چشم می‌آید و واقعا نمی‌توان به راحتی از آن چشم‌پوشی کرد. اگر از طرفداران سرسخت عناوین رترو کلاسیک هستید، بازی Exophobia ممکن است برایتان جذاب باشد، اما اگر می‌خواهید برای اولین بار سبک رترو را تجربه کنید، عنوان Exophobia را اصلا پیشنهاد نمی‌کند.
