نقد و بررسی Imperator: Rome

سبک بازی: grand strategy
تاریخ انتشار بازی: 25Apr, 2019
سازنده: Paradox Interactive
ناشر: Paradox Interactive
دانلود بازی: دانلود بازی Imperator: Rome

---

درباره ی روم مسائل قابل توجه ای وجود دارد. چه از نظر عملکرد نظامی‌که تمام اروپا را یکپارچه کرد و چه از لحاظ فرهنگی که تا به امروز میراثش به جای مانده، جمهوری و امپراطوری روم بسیاری را شگفت زده کرده است. ابعاد و پیچیدگی روم، آن را به موضوع و محیطی بی نظیر برای بازی‌های استراتژی تبدیل می‌کند. پس از مدت‌ها حال شرکت Paradox بالاخره از این دوره ی تاریخی استفاده کرده و یک گزینه ی دیگر به عنوان جایگزین برای دو بازی فوق العاده ی Total War : Rome به ما داده است.
هرچند در گذشته Paradox در بازی‌های خود از رمی‌ها استفاده کرده بوده، اما مدت‌ها بود که در بازی‌های مدرن خود به این دوره تاریخی توجه نکرده بوده است. Imperator از خیلی جهات بهترین بازنمود روم تا به امروز است که قسمت اعظم آن به لطف موتور بازی سازی بی عیب و نقص و بخشی دیگر به خاطر تجربه ی کاری تیم بازی سازی است. اما این دو موضوع دلیل بر بی نقص بودن این بازی نیست. این بازی بسیاری از اشتباهاتی را که به مدت یک دهه، گریبانگیر بازی‌های سبک Grand-Strategy شرکت Paradox هستند را تکرار می‌کند و تعدادی از سیاست‌های نادرستی که Stellaris را در چند سال اخیر به ویرانی کشانده، در پیش گرفته است.

نقشه و داستان بازی

بازی در سال 304 ق.م ( قبل از میلاد مسیح ) شروع می‌شود. دومین جنگ با Samnite‌ها ( نوعی از گلادیاتور‌ها با زرهی خاص ) به تازگی پایان یافته و جمهوری روم را در قوی ترین موضع حکومتی خود در شبه جزیره ی ایتالیا قرار داده است. با همسایگی Etruscan‌ها در شمال ، Samnite‌ها در جنوب و دور دست بودن حکومت‌های مصر ، کارتاژ ( Carthage ) و یونان ، بازی Imperator شرایط را برای یک تجربه ی جذاب سند باکس مهیا میکند.

نقشه بازی بسیار بزرگ است و از بریتانیا تا چین را در بر می‌گیرد. چین، ژاپن، روسیه، هند و اکثر آفریقا (( نواحی غیر قابل عبور )) از جمله مناطق خالی بازی هستند و واضح است که برای دی ال سی‌های آینده برنامه ریزی شده اند. مقیاس نقشه در ابتدا شما را بهت زده می‌کند. شما قادر به زوم کردن از یک پس زمینه ی بدون جزئیات و انتزاعیِ رنگارنگ تا یک نمای جلوی مفصل به همراه نمایی زودگذر از هر شهر و ارتش هستید. قابلیت زوم کردن بازی به طور شگفت آوری، محیط بازی را جذاب می‌کند. دریا، ابر‌ها و زمینه ی بازی به خوبی طراحی شده است. در مجموع طراحی و رنگ آمیزی محیط بازی بسیار جذاب و قدرتمند است.

مکانیک‌های بازی

مهم ترین نکته درباره ابعاد بازی این است که شما می‌توانید کشور خود را از بین صدها فکشن و کشور که در نقشه وجود دارند، از Ulutia ی ریز نقش در ایرلند گرفته تا امپراطوری عظیم سلوکیان ( Seleucid ) در آسیا انتخاب کنید. Imperator بهترین تلاش خود برای ساخت و نشان دادن تفاوت بین فرهنگ‌های مختلف انجام داده و سه نوع متفاوت از حکومت در بازی جمهوری به همراه مجلس سنا، پادشاهی و جوامع طایفه ای را ارائه می‌کند. نوع زندگی مردم، طرز فکر جامعه و طبقه بندی سرباز‌ها مطابق منابع تاریخی است. حتی وقایع تاریخی در روند بازی تاثیر داده شده اند: مثلا Maurya در حال مذاکره در حین جنگ با سلوکیان است، در حالی که ایالت‌های یونان در اثر مرگ اسکندر در جنگ‌های Diadochi با یک دیگر درگیر هستند.

همانطور که انتظار می‌رفت، بازیکنان در صورتی که کشورهای دیگر بازی را انتخاب کنند چندان در بازی موثر نخواهند بود و سازنده ی بازی به طور واضح بر کشور روم و همسایه‌های دیوار به دیوارش و روابط آن‌ها تمرکز کرده است. به نظر می‌رسد خیلی از این موارد زمینه ساز دی ال سی‌ها و گسترش دهنده‌های بزرگ بعدی است. بازی در بسیاری از مواقع آن جذابیت مورد نیاز را ندارد. به رغم این که با سناتور‌ها سر و کله میزنید و دائما با پاپ آپ ( Pop-up )‌های شخصیت‌های مختلف به توپ بسته می‌شوید، Imperator نتوانسته حس و حال جامعه ی روم را به خوبی منتقل کند. مکانیک‌های بازی خوب پیاده سازی شده اند اما ویژگی‌های روم می‌توانست بهتر ساخته و پیاده سازی شود. مثلا در جایی که باید با سناتور‌های رومی‌بحث و مشاجره کنید، یا وقتی که برای محبوبیت Ceasar و Ciccero در حال دسیسه چینی بودم بازی نمی‌تواند حس و حال این شرایط را به خوبی منتقل کند.

UI بازی

تعدادی از مشکلات بازی، به دلیل ضعف‌های بخش تعاملات بازی است که بر تجربه بازی اثر منفی گذاشته است. برخی زمان‌ها بازی یک اونت را بدون هیچ دلیلی رد یا قبول می‌کند. به عنوان یک کنسول، بازیکن می‌تواند دستور تبعید یا بازداشت هر فردی (خواه با تایید مجلس سنا یا با اعمال مستبدانه، که ممکن است سرپیچی شده یا متوقف شوند) را بدهد ولی نمی‌تواند به یکی از دوستانش کمک کند تا ازدواج کند. به عنوان یک ژنرال، بازیکن بازی را با ارتش‌هایی که در استان Latium مستقر هستند آغاز می‌کند. بازیکن می‌تواند آزادانه تمام سپاه خود را به سمت روم بفرستد، موضوعی که باعث می‌شود هیچ وقت با Rubicon روبرو نشود. این بازی است که روم را از لحاظ تاریخی همان گونه که در تاریخ بود نشان می‌دهد و یک تجربه تاریخی را منقل می‌کند، اما مدل و مکانیک‌های ساخته شده آن بی روح است.

دلیل این موضوع که بازی به اندازه کافی سرگرم کننده نیست، تا حدی مربوط به ساز و کار‌های پیچیده ی بازی است. شما چندین مقیاس برای National Power ( قدرت ملی ) دارید. از اندازه ی خزانه و Stability ( پایداری ) گرفته تا Oratory Power ( قدرت نهاد‌های مذهبی ) و هر چیز دیگری که مربوط به این موارد هستند. بعضی از آن‌ها بسیار با اهمیت هستند، در حالی که بقیه عملا بی استفاده اند. غیرمنطقی نیست که احساس کنیم با توان مالی و تیم حرفه ای که Imprerator در اختیار دارد، کار‌های بیشتری می‌توانست انجام گیرد.

مشکلات بازی

با این همه، یکی از بزرگترین مشکلات بازی، معضل قدیمی‌Stellaris و شکست بزرگ Paradox در آن بازی، یعنی دیپلماسی است. در کنار دیگر مشکلات بازی، سازنده ی سوئدی علاقه ای بیش از اندازه و غیر واقعی به Casus Belli ( عمل خصمانه ای که منجر به جنگ بشود ) دارد. این مورد را به زور، چه منطقی باشد چه نه، در تمام بازی‌هایشان قرارمی‌دهند. همانطور حرف زدن با میوه‌ها غیرمنطقی است، Casus Belli هم اینجا با عقل جور در نمی‌آید. روم باستان در زمانی جریان داشت که اینترنت نبود. حکومت‌ها اکثرا با اعتبار افراد رهبری می‌شد و قدرت یک شخص مردم را متقاعد می‌کرد؛ مثلا بازیکن برای تصاحب Thracia به دلیلی که از نظر بین المللی تایید شده باشد احتیاج ندارد، بازیکن میخواهد که این کار را انجام دهد و همین موضوع که مردم مواقع بازیکن باشند کافی است.

روابط بین حکومت‌ها هم به طرز عجیبی محدود است. بازی ایده ای جالب برای جدا کردن ملیت‌ها بر اساس اندازه ی آن‌ها دارد که منجر به تشکیل حکومت‌های محلی، منطقه ای و حکومت‌های بزرگ شده است. اما سیستم دیپلماسی ناقص بازی، مانع برخی از روابط بین حکومت‌ها و ایجاد اتحاد می‌شود. همانند بازی Stellaris محدودیت‌ها و عوامل زیادی در ایجاد و یا قطع روابط در بازی وجو دارند. این قوانین اساسا بازیکن را برای حل و فصل مشکلات مجبور به جنگیدن می‌کند درحالی که اگر این بخش به خوبی ساخته شده بود، با راه‌های جذاب تر دیپلماتیک هم می‌توانست به نتیجه برسد.

در طرف دیگر، روابط بین افراد نیز به طرز عجیبی نا متعادل است. شما می‌توانید با افراد خاصی با اندکی گفت و گو دوست شوید که سلسله ای از حوادث را به صورت Pop-up ایجاد می‌کند. در بسیاری موارد، دوست شدن با اشخاص غیر ممکن است، مگر آن که نصف اعتبار و ثروت خزانه ی خود را خرج کنید. درنتیجه نه تنها میل شما به شروع روابط دوستانه کم می‌شود، بلکه تمام منابع شما در برابر یک هوش مصنوعی بی وفا که در هر حال خواسته ی شما رد می‌کند، هدر می‌رود. بدتر از همه، داشتن دوست هیچ تاثیر خاصی در بازی ندارد و تاثیر بزرگی نمی‌تواند در بازی شما بگذارد.

Imperator بازی بسیار بزرگی است، چه از لحاظ ابعاد، چه از لحاظ عمق، و آپدیت‌های Paradox این امید را می‌دهند که
اگر نه همه مشکلا، ولی اکثر مشکلات رفع بزودی می‌شوند. در حال حاضر بازی حس یک بازی نیمه تمام را دارد. اما بازی کیفیت لازمه و همچنین پتانسیل تبدیل شدن به یک بازی عالی را دارد، موضوعی که در دستان Paradox قرار دارد تا از این فرصت استفاده کند.

نقاط ضعف و قوت

نقشه ی زیبا
دوربین با مقیاس قابل تغییر ( زوم کردن خیلی زیاد )
تعداد زیادی از فکشن‌ها، شهر‌ها و شخصیت‌ها
 آغاز کردن با شیوه ی کلاسیک Paradox، چیز‌های خیلی زیادی برای انجام دادن وجود دارد، و حتی چیزهای بیشتر در زمان توسعه ی بازی اضافه می‌شوند
تمرکز بر روی تعامل شخصیت‌ها که  بسیاری از خصوصیت‌های آن به سرعت می‌تواند خیال پردازانه شود

نبود جذابیت که بازی را در هر صورت تخیلی کرده است
در حالی که عمیق و پیچیده است، کاملا جذاب و درگیر کننده نیست